മഴ പെയ്തുതോര്ന്നപ്പോള്,എത്രയോ കാലമായി തുടര്ന്ന ഓട്ടം ഒന്നു നിര്ത്തിയപ്പോള്,ചുറ്റുമുള്ള ബഹളങ്ങളൊക്കെ ഒന്നടങ്ങിയപ്പോള്-ഇപ്പോഴാണ് ശബ്ദങ്ങളും തിരക്കും ഒക്കെക്കൊണ്ട് മറഞ്ഞിരുന്ന ഉള്ളിലെ ശൂന്യത വെളിപ്പെട്ടത്!ഇത്ര കാലവും അണിഞ്ഞിരുന്ന വേഷങ്ങളും ,പറഞ്ഞിരുന്ന അര്ഥമില്ലാത്ത വാക്കുകളും ഒക്കെ എന്നില്നിന്ന് വേര്പെട്ട് ദൂരെ മറയുന്നു.ഞാന് ഒരു വലിയ ഇല്ലായ്മയായി സ്വയം തിരിച്ചറിയുന്നു.കൂര്ത്ത അറ്റങ്ങളുള്ള ഒരു പാറക്കഷ്ണം ,കാലത്തിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച്,ഒടുവില് ഒരു മണല്ത്തരിയായി കടലില് വിലയം പ്രാപിക്കുന്നതുപോലെ...