നിഴലുകള്‍

സങ്കടങ്ങളെ ആകഷിച്ചുപിടിക്കുന്ന ഒരു കാന്തം എന്റെയുള്ളിലുണ്ട്.നിഴലുകളാടുന്ന കിഴക്കിനിയിലെ ഇരുട്ടില്‍ നിന്നോ,അമ്മയുടെ ഞരമ്പുകള്‍ എഴുന്നുനില്‍ക്കുന്ന കാലുകള്‍ നീട്ടിയിരുന്നുള്ള ഭാഗവതം വായനയില്‍ നിന്നോ, ദൈവങ്ങള്‍ ഉറങ്ങുന്ന പള്ളിയറയിലെ ഗന്ധത്തില്‍നിന്നോ,അഗ്രശാലയുടെ അവശിഷ്ടനിഗൂഢതകളില്‍ നിന്നോ ,എവിടെ നിന്നാണെന്നറിയില്ല,ഇത് എന്റെയുള്ളില്‍ കുടിയേറിയത്.കര്‍ക്കശക്കാരായ ,സമര്‍ഥരായ മനുഷ്യരുടെയിടയിലൂടെ ഞാന്‍ എന്റെ പിഞ്ഞിപ്പോയ മനസ്സും പൊത്തിപ്പിടിച്ച് നടക്കുന്നു...

ശൂന്യത

എല്ലാ ആളുകളുടെയുള്ളിലും ഒരു ശൂന്യതയുണ്ട്.സ്നേഹം കൊണ്ടും, പണം കൊണ്ടും, പ്രശസ്തി കൊണ്ടും ഭൌതികനേട്ടങ്ങള്‍ കൊണ്ടും ഒക്കെ അതിനെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യാന്‍ നാം പരിശ്രമിക്കുന്നു.എന്നാല്‍ പിന്നെയും ആ വേദനിപ്പിക്കുന്ന ശൂന്യത ബാക്കിയാവുന്നു.ഒരു പക്ഷേ സര്‍ഗ്ഗാത്മകത കൊണ്ടോ ,ധ്യാനം കൊണ്ടോ നാം സ്വസ്ഥരായേക്കാം.

ഇങ്ങനെയൊക്കെ...

എല്ലാര്‍ക്കും ഇനിയുമിനിയും ജീവിക്കാന്‍ ,ജീവിതം ആസ്വദിക്കാന്‍ ആഗ്രഹമുണ്ടെന്നു കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് അതിശയം തോന്നാറുണ്ട്.ഇനിയും എത്രയോ നീണ്ട വര്‍ഷങ്ങള്‍ ബാക്കി കിടക്കുന്നല്ലൊ എന്നോര്‍ത്ത് എനിക്ക് പേടിയാണ് തോന്നാറ്.ചെറുതും വലുതുമായ ജയങ്ങള്‍ക്ക് വേണ്ടി അഹോരാത്രം പണിപ്പെട്ട്,ഒടുവില്‍ ജയിച്ചോ തോറ്റോ എന്ന് തിരിച്ചറിയാന്‍ പറ്റാതെ ബാക്കിയാവുന്ന ഒരു തമാശക്കളിയാണ് നാം കളിക്കുന്നത്.നേടുമ്പോള്‍ തൊട്ട് മാറ്റുകുറഞ്ഞ് വേണ്ടാതാവുന്ന വസ്തുക്കള്‍,പൊടുന്നനെ അപ്രത്യക്ഷമാകുന്ന സ്നേഹം,നിശ്ചലമായ കാലം,പരസ്പരം ഒരിക്കലും മനസ്സിലാക്കാത്തവര്‍,ആവര്‍ത്തിക്കുന്ന , മടുപ്പിക്കുന്ന നൂറായിരം കാര്യങ്ങള്‍-ജീവിതം സുന്ദരമാണെന്ന് ആരേ പറഞ്ഞ് നമ്മളെയൊക്കെ പറ്റിച്ചത്?